Het verbaasde mij de afgelopen maanden dat ik me niet verdrietig voelde en ook weinig last had van sombere buien. De wintermaanden waren donker en kaal en ik zat noodgedwongen veel alleen binnen door het slechte weer. Een autisme diagnose krijgen op je 57e na bijna een jaar "vermoeden van" is toch niet niks. Natuurlijk was er de opluchting tijdens het adviesgesprek, dat het toch niet iets anders was dan autisme.
Toch voelde ik me behalve sneller vermoeid niet echt verdrietig. Huilen kan ik immers al jaren niet meer, ik voel me alleen af en toe nog verdrietig en somber.
Een rouwproces verloopt bij iedereen anders en begin deze maand heb ik een korte fase doorlopen van verdriet en somberheid. Blijkbaar mocht het er nu ZIJN, nam ik er de tijd voor, omdat ik dit jaar al twee keer in korte tijd griepverschijnselen had gehad met een stevige verkoudheid en nare bronchiale hoest diep in mijn longen. Het slijm had zich vastgezet en wilde de afgelopen maanden niet oplossen.
Wat me duidelijk is geworden mede door de psycho-educatie is dat ik het veel rustiger aan moet doen op mijn werk. Van nature ben ik erg ijverig en best wel perfectionistisch en meld ik mij niet snel ziek, omdat ik ook thuis kan werken als ik niet zo fit ben. Tot ik opeens een aantal dagen even helemaal geen werk meer had, omdat er een nieuwe voorraad dossiers moest komen en ik mijn werk na 2,5 week al af had in plaats van na een maand. Nu besefte ik pas hoe mijn brein steeds weer beloningsstofjes af gaf als ik weer mijn takenlijstje af had en mijn collega's tevreden waren over de kwaliteit van mijn rapporten en onderzoeken. Ik deed teveel op een dag en had een hoger tempo dan wat gezond is voor mij.
Tot mijn schrik raakte ik helemaal ontregeld, omdat ik thuis niets meer te doen had en daardoor kon een rollercoaster van negatieve emoties en uitputtingsverschijnselen vrijkomen: Vooral schuldgevoelens over dat ik zat te lummelen onder werktijd, welke verwachtingen ik nog had om mij te kunnen ontwikkelen in mijn functie, wat nog haalbaar was met mijn autisme e.d. Ik merkte dat ik twee dagen heel down was en ik had weer een herbeleving naar een tijd zo'n dertig jaar geleden dat ik in een zware depressie zat en de dagen ook zo uitzichtloos aanvoelden.
Gelukkig duurde die enorme somberheid maar twee dagen en in die tijd van gedwongen niets doen onder werktijd en een beetje huishoudelijk werk kwam het idee in mij op om een ontspanningsmassage te gaan boeken ook om inzicht te krijgen in of er nog veel spierspanning voelbaar is.
Op mijn vrije dag heb ik 1,5 uur een heerlijke holistische massage gehad van een vrouw die voelde dat de achterkant van mijn bovenbenen ijskoud aanvoelde. Daar bleek echt een blokkade in mijn energie te zitten. Na de massage kon ik pas het oude verdriet loslaten dat niet alleen met de diagnose te maken had, maar vooral met het loslaten van verwachtingen in mijn werk. Ik wilde nog teveel in te korte tijd en dat kan ik niet meer op mijn leeftijd in combinatie met autisme.
De functie is zwaarder en complexer dan ik had ingeschat en dit betekent dat ik er nu na een half jaar achter gekomen ben dat ik mij voorlopig alleen wil richten op het doen van onderzoek, omdat ik dan vanuit mijn kracht werk. Telefoneren is helaas wel een onderdeel van het onderzoekswerk en deze communicatievorm blijft inhoudelijk lastig voor mij, kleine stapjes vooruit zetten is het beste. Dat ik hierdoor de aansluiting met de rest van het landelijke team ben kwijtgeraakt, zal ik moeten leren accepteren. Niet iedereen in mijn team weet van mijn autisme, alleen mijn directe collega's. Er is niemand met een beperking in mijn team, alleen collega's die ongeveer even oud zijn hebben ook wel moeite om het tempo bij te benen en om het vol te kunnen houden.
Een aangepaste werkplek voor mensen die een reguliere baan niet kunnen volhouden is er niet voor niets, omdat ik anders mezelf voortdurend voorbij ga lopen en mijn immuunsysteem dan ook minder goed werkt. Het is duidelijk een combinatie van ouder worden met autisme als ik dit nog vol wil kunnen blijven houden totdat ik met pensioen kan. Eerder met pensioen gaan zit er voor mij niet in helaas en ik wil er weer meer op uit om activiteiten buiten de deur te kunnen bijwonen.
Reactie plaatsen
Reacties